Shahla voelt zich Amsterdammer in hart en nieren. Negenendertig jaar geleden vluchtte ze vanuit Iran met twee jonge kinderen hierheen. Ze is dol op de stad die ze toen aantrof: een culturele levendige, een beetje gekke stad waar veel mocht. Aan mensen buiten Amsterdam vertelde ze trots dat haar stad sociaal in balans was: haar kinderen bijvoorbeeld, speelden met de kinderen van de burgemeester net zo goed als met die van haar buren die de eindjes maar net aan elkaar konden knopen. Zij ziet de afgelopen jaren de sociale verschillen en de verdeeldheid schrikbarend toenemen. En omdat haar motto is “zeiken lost niets op, wanneer je iets wil veranderen dan moet je dat doen”, sloot ze zich aan bij Kracht van Mokum. “Er zijn zoveel mooie mensen en initiatieven in Amsterdam: dat moeten we zichtbaar maken. We gaan ons verenigen zodat ons geluid groot wordt en we de moedenlozen hoop geven. We zijn er, we doen er toe en we zijn krachtig!”
Recent Posts
